داغ

پر به جایی نزدم در قفس بیدادم

                                   درد دل با که بگویم که کند آزادم

همدمی نیست کز این کنج قفس بگریزم

                                   باکه همراز شوم تا نکند بنیادم

سر به هر کوی زنم تیر بلا میبارد

                                   به کجا رو بکنم تا نزند صیادم

گرچه چون غنچه گریبان ندریدم هرگز

                                   لب برو بسته ام از داغ گل فریادم

پیشت ای محرم جان دل به تمنا دارم

                                  صبحگاهی برسان در شب تار افتادم

گر به مهران نکنی لطف کجا رو آرد

                                   سوز دل با که بگویم که بگیرد دادم