مادر

مادر

     بی تو تنها و غریبم

                           اتاق خالیم بی تو چه سرده

مادر

     مادر خوب و قشنگم

                           بدون تو دل من پر درده

فضای خونه بی بوی تو هیچه

صدای تو هنوز اینجا می پیچه

مادر......مادر

                            هنوزم تو دلم تموم قصه هات جوونه

                            خاله سوسکه دیگر شعر آشتی مثل قدیما نمی خونه

مادر......مادر

                            شبا با صدای لالایی های تو خوابیدم

                            لالایی مادرم حالا نوبت توست

تو بخواب امیدم        

                            مادر......مادر

داغ

پر به جایی نزدم در قفس بیدادم

                                   درد دل با که بگویم که کند آزادم

همدمی نیست کز این کنج قفس بگریزم

                                   باکه همراز شوم تا نکند بنیادم

سر به هر کوی زنم تیر بلا میبارد

                                   به کجا رو بکنم تا نزند صیادم

گرچه چون غنچه گریبان ندریدم هرگز

                                   لب برو بسته ام از داغ گل فریادم

پیشت ای محرم جان دل به تمنا دارم

                                  صبحگاهی برسان در شب تار افتادم

گر به مهران نکنی لطف کجا رو آرد

                                   سوز دل با که بگویم که بگیرد دادم

کوچه

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره پیچید

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید : تو به من گفتی:

-"از این عشق حذر کن !

لحظه ای چند بر این آن نظر کن

آب آیینه ی عشق گذران است

تو که امروز گناهت به نگاهی نگران است

باش فردا که دلت با دگران است !

تا فراموش کنی چیزی از این شهر سفر کن !"

با تو گفتم :"حذر از عشق !؟ ندانم

سفر از پیش تو ؟هرگز نتوانم نتوانم !

روز اول که دل من به تمنای تو پرزد

چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی من نه رسیدم نه گسستم

باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم نتوانم !"

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت...

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر چشم تو خندید !

یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم

پای درد این اندوه کشیدم

نگسستم نرمیدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم

نه گرفتی اگر از عاشق آزرده خبر هم

نه کنی دیگر از آن کوچه گذرهم

اشک

ابر چشمم به هوای رخ تو بارانی است

مثل دریای دلت دیده ی من طوفانی است

یک نظر کردی و دل گشت اسیرت اینک

پشت مژگان دو چشمت دل من زندانی است

همچو گردون به تمنای وصالت شب و روز

کار و دل از پی دبدار تو سرگردانی است

تنها رویاهای کودکی ام را که در گنجینه ی قلبم جای داده ام به دست باد خواهم سپرد تا با این تنها رویاها و آرزوهای سبزم را با خود به دشت ها ببرد و آن ها را لابلای گلبرگ های گلهای صحرا مخفی کند رویاهایم را به دست قاصدک های سرگردان آسمان خواهم سپرد تا تک تک آن ها را به مقصد برسانند من تمام آرمانها و آرزوهایم را با چشم های گریان و دلی شکسته از خود جدا می کند و پاره های تنم را به دست آسمان و زمین میسپارم تا آسمان و زمین آنها را حفظ کنند تا روزی که جسم سرد و خاموش من به خاک سپرده شود نشانه ای از من در این دنیای بزرگ باشد

نوشتم نامه ای با برگ گندم

فراموشم نکن با حرف مردم

رفیق دیشبی امشب کجایی

نهادی بر دلم داغ جدایی

سلام

     سلامی نشات گرفته از نازکته ی تارچه های قلبم

ای کاش می شد دیداری از نزدیک داشته باشیم ای کاش می شد تا کنار هم باشیم و با یکدیگر صحبت کنیم ای کاش می شد در این دنیای فانی راهی باشد برای رسیدن به تو ای کاش می شد در کنارت آنقدر اشک بریزم تا از چشمانت خون بچکد ای کاش راهی بود تا به تو برسم و سر بر دامنت گذارم و گریه کنم تا لحظه ای آرام بگیرم تو که از خورشید گرمتری و از آسمان آبی تر تو و آن آغوش همیشه گشاده که هیچ کولاک و برف سنگینی نمی تواند آن را ببیند آن روزها چه شد ؟ روزهایی که این همه دیوار پیش روی من و توصف نکشیده بود و به هر طرف که نگاه می کردم پنجره ای بود برای دیدن تو گاهی گنجشکی مهربان صدایم را به تو می رساند و گاهی دیگر کبوتری جوان نامه ای را برای تو می خواند سیبها همه طعم عشق می دادند و همه ی نردبانها به سوی آسمانها می رفتند آن روز چه شد ؟روزهایی که حرفهایم را با اشک می آمیختم و به تو می گفتم و تو لبخند زنان خورشیدی را که تازه به دنیا آمده بود در قلبم می گذاشتی دوست دارم آنقدر اشک بریزم که ابرها پیش چشمم خجل شوند دوست دارم اسم قشنگت را روزی هزار بار بر درو دیوار بنویسم مگذار از تو بگویم و از تو بنویسم بگذار دلتنگیهایم را زیاد کنم .دوست دارم واژه دوستت دارم را در بند بند وجودم حک کنم دوست دارم فرشتگان این کلام را برایت ضمضمه کنند صدای عبور لحظه ها فضا را از من جدا ساخت به امید روزی که بتوانم نشانی از ردپای تو بیابم .

همچو نی می نالم از سودای دل

                                    آتشی در سینه دارم جای دل

من که با هر داغ پیدا ساختم

                                    سوختم از داغ ناپیدای دل

همچو موجم یک نفس آرام نیست

                                    بس که طوفانزا بود دریای دل

دل اگر از من گریزی وای من

                                    غم اگر از دل گریزد وای دل

ما زسودایی بلند آوازه ایم 

                                    نامورشد هرکه شد رسوای دل

گنچ مومن خرمن سیم و زر است

                                    گنج عاشق گوهر یکتا دل است

در میان اشک نومیدی رهی

                                     خندم از امیدواریهای دل

انتظار

عزیز دلم انتظار شاخ و برگم را سوزانده بی شعله اما داغتر از آتش درونم را می سوزاند و ویران می کند می ترسم روزی جز خاکسترم چیزی نبینی کاش میشد باد خاکسترم را به کوی تو برساند نسیم که از سرم می گذرد درونم از این حسرت کهنه پر می شود که کجاست دست نوازش گرت را به وعده ی آن روز برسرم می کشی این حسرت کهنه که هنوز چون داغی تازه می سوزاند و می گدازد و هنوز که هنوز است به یاد نگاه تو که می رفتم می لرزم و می سوزم هر چند از عشق معجزه بسیار دیده ام اما اعجاز عشق تو چیز دیگریست امشب امشب دلتنگ توام امشب نمی دانم از کدام جاده در رهگذر نگاه توست کدام جاده ی پر قربت به قدومت عطر آگین می کند می خواستم روزی عبور تو را ا زاین پرده ی خاکستری ببینم می خواستم آسمان تیره ی دلم را نور چشمان همیشه ی تو روشن کند بگو که کدامین جاده امشب می گذارد سربه پای تو بگذارم ؟ 

وقتی در روزهای بی سایه و شبهای بی ستاره گم می شوم فقط به تو می اندیشم .روزهای بی سایه و شبهای بی ستاره ام را دیده ای شرم می کنم که بگویم دل در سر زلف تو بسته ام و اینگونه لحظه هایم را بی تو به سر می کنم .           

                                                                       "تقدیم به تنها امید زندگیم "

حرفها                    

حرفامو توی این دلم همیشه پنهون می کنم

دردمو با اشک چشام همیشه درمون می کنم

میره این همه بدی من دیگه جایی ندارم

کاشکی برم منو دیگه پا توی این شهر نزارم

شهری که آدماش همه با بدیها هم نفسند

آسمونش ابری و پرنده هاش تو قفسند

جایی که روی قلب من مهر خیاننت می زنند

اونوقت برای همدیگه حرف از محبت میزنند

گفته بودی یه روز می یام تو رو از اینجا میبرم

اما نیومدی و من هنوز ازت بی خبرم